‘Wil jij mijn winkel openen?’ vroeg een 22-jarig meisje mij een paar maanden geleden. Ze heet Naomi Gelderblom en binnenkort zou ze haar eigen supermarkt openen in Driebruggen, een dorp met 1700 inwoners vlak bij Bodegraven.

Vorige week was het zover en terwijl ik ’s avonds het dorp binnenreed, viel mijn oog meteen op de tientallen kartonnen posters om de bomen en lantaarnpalen met de tekst ‘Naomi gefeliciteerd!’ Het was een cadeautje van de lokale ondernemers. Ik ontmoette Naomi in het dorpshuis en ze vertelde haar verhaal. Op haar dertiende was ze na schooltijd gaan werken bij de plaatselijke bakkerij.

Toen Naomi vijftien jaar was, wilde de eigenaresse stoppen en vroeg ze aan Naomi of zij soms de bakkerij wilde overnemen. ‘Dat kan niet, want ik moet nog een paar maanden naar school om mijn vmbo af te maken.’ De eigenaresse heeft haar vertrek met een paar maanden uitgesteld en Naomi heeft, toen ze klaar was met school, de bakkerij overgenomen.

Nog geen twee jaar later kwam de supermarkt naast de bakkerij te koop. Ook zij wilden dat Naomi hun winkel zou overnemen. ‘Maar ik ben pas zeventien en ik heb nog niet eens een rijbewijs, dan kan ik toch geen supermarkt overnemen?’ Ze deed het uiteindelijk toch. De panden van de supermarkt en de bakkerij waren verouderd, het dak lekte, de koeling ging om de haverklap stuk en de leidingen waren een drama.

Ze maakte plannen voor een nieuwbouw-dagwinkel in het dorp en toen begon haar lijdensweg. Ze heeft doorgezet, vaak tegen beter weten in. ‘Een man die opgeeft, is een verloren man’, zei ze wijs. Duizenden handtekeningen van de buurtbewoners heeft ze verzameld, maar de gemeente bleef stug nee schudden. Uiteindelijk huurde ze zelfs een bus en is met tachtig dorpsgenoten naar een raadsvergadering gegaan.

Terwijl de dorpsgenoten gebak uitdeelden, sprak zij de raad toe en legde uit waarom ze deze strijd voerde en hoe belangrijk deze nieuwe winkel was voor het dorp. Met veel doorzettingsvermogen heeft ze uiteindelijk iedereen weten te overtuigen en kon ze zelfs een beroep doen op de subsidie ‘leefbaarheid kleine kernen’. De avond van de winkelopening was onvergetelijk.

Het hele dorp was in rep en roer, de plaatselijke harmonie speelde en alle dorpsbewoners stonden vol spanning te wachten voor de winkel. Mooi verhaal, zou je zeggen, maar het mooiste komt nog. Naomi heeft voor een uniek concept gekozen.

Haar dagmarkt is eigenlijk een soort ‘shop-in-shop’. De marges zijn traditioneel behoorlijk laag bij supermarkten en ze bedacht dat ze de verantwoordelijkheid zo veel mogelijk moest neerleggen bij de mensen die de goederen aan haar leveren. Het vlees komt van een lokale vleeshandelaar, de kaas van een lokale kaashandelaar en groente en fruit van lokale telers: ‘Mijn appels zijn zó groen, die doen gewoon zeer aan je ogen.’

Lokale leveranciers houden zélf hun eigen vakken bij en van de omzet die de dagwinkel maakt, dragen de leveranciers 25% marge af. Alle andere leveranciers huren schapruimte. PostNL heeft een servicepunt in de winkel, je kunt er geld pinnen en zelfs je schoenen ter reparatie aanbieden. Alles levert geld op en zo heeft ze haar woonkosten gedekt.

De opening was een succes en een mooie afsluiting van de jaren van strijd. Een gedreven ondernemer met een briljant concept, maar tegelijkertijd een jong meisje: geen goede combinatie voor de naar zekerheid zoekende lieden bij de bank en de gemeenteraad. Uiteindelijk zijn ze beide toch overstag gegaan.

In de eerste drie dagen na haar opening heeft Naomi 1500 klanten geholpen. Best veel voor een dorp met 1700 inwoners. Aan de gunfactor van de buurt zal het gelukkig niet liggen.

Bron: Financieel Dagblad 3 oktober 2012 / geschreven door Annemarie van Gaal.

Voor vormen van coaching klik op:

√ Personal Business Coaching

√ Outplacement Coaching

√ Re-integratie Coaching

√ Carrière / loopbaancoaching

√ Management Coaching